Gedichtjes tot slot
Waar wij Wij zijn
Waar ik Ik ben
Spant het universum zich om mij heen
Waar jij Jij bent
Vult de ruimte zich met klank en kleur
Waar wij Wij zijn
Gaat ons leven stromen
Van verscholen bronnen
Naar spirituele beken
Samen vlechten wij onze gedachten
Tot een ongekende kracht
Van samen één zijn en balans
Als werden wij ergens ontboden.
De laatste zin van dit gedicht is ontleend aan de titel van een boek.
In ‘Als werden wij ergens ontboden’ houdt Miriam Van Hee het spanningsveld tegen het licht tussen het zoeken, het reizen, de afweging eropuit te gaan, en om thuis te blijven.
In bijeenzijn van eensgezindheid
Wij dansen in het donker
Op afstand van en toch dichtbij
Vinden ons eigen ritme
In de armen van ons samenzijn
We vinden vertrouwen
In wat we zien bij elkaar
Zien de schoonheid van ons verleden
En de kansen voor de toekomst
Op blote voeten in het gras
Luisteren we naar ons favoriete lied
Schuifelen in gedachten
In bijeenzijn van eensgezindheid.
Onze trap naar de hemel
Ik zag je meteen
Tussen duizend kleuren
Kwam jij tot rust
Je sprong op
En het leven veranderde in een dans
Op het licht van de zon
Jij was die stem
Die alle geluiden deed verstommen
En bracht ons bij onze trap naar de hemel
Ik kan je niet vangen
In geen enkele schildering
Noch duiden in traceerbaarheid
Wij vinden elkaar in ons hart.
De Zevende Hemel
De beachclub flonkert in het licht
En aan de voet opent zich de Zevende Hemel
Kleurrijk beschut tegen vergeten stormen en stuwende brandingen
Vieren wij ons samenzijn
Buiten de vesting langs de oever van het Eemmeer
Verlicht de zon onze zomerse idylle
Geuren en klanken lonken onze bruiloftsgasten
En hun opwinding klinkt over het water
We voelen ons thuis in dit nieuwe begin
Met jou waarvan ik houd en ik mag zijn wie ik ben
Afspraken worden gemaakt voor morgen
Als opnieuw een nazomerse dag ons wenkt
In de avondschemer als iedereen
Blote voeten woelt in het witte zand
Nemen de zwanen het meer over
Terwijl ons nieuwe leven wacht
De avond maakt zich op voor de nacht als
ook de gasten zich zullen verkleden.
In het paviljoen klinken vocalen
van plezier en odes aan het leven.
(Geïnspireerd op het gedicht van Wietse Hummel
Stadsdichter van Harderwijk)
Lit it ivich duorje
Ús leafdefol bewege
Dat it sa bysûnder wêze kin
Lit it ivich duorje
Lit it de basis wêze foar ús tegeare
Oan it wetter, yn it wâld
De basis foar muzyk
De basis foar soarch
De basis foar ús trou
Set my yn beweging
Set my ek wer stil
Lit it butterje tusken ús
En de slappe laits ús fersmelte.
Wherever the wind blows
Our worlds meet
In an oasis of freedom
Of boundless togetherness
Guided by the wind
We explore each other’s diversity
To be who you are without pretension
Barefoot
We make contact through Mother Earth
And fill each other’s cups
Our lives are like pillars
And carry our love
Wherever the wind blows.
De takomst temjitte
Fanôf dy earste blik
Dy earste eagopslach
It gefoel fan túskomme
Fan rêst en romte
Fan weze wa asto bist
Mei tuskenromte yn it tegearre wêzen
As twa yn ien
Op de wyn dy’t je dûnsje lit
Op in golvende see
Fan grien wuivend gers
Dêr bist tegeare mear as de som der dielen
Dêr binne wy tegeare
Gewoan tegeare
It makket net út wat
Hoe en wêr
Mar binne wy tegeare
Tegeare mei elkoar
En is de sin fan it libben
It sin hâlde yn it libben
Mei de kop derfoar
En omsjen as it nedich is
De takomst temjitte
Verbinden in verscheidenheid
Vooraan in ons leven vertellen wij elkaar
Een heldergroene mening
Waar we achter staan
We geloven in een samenleving
Zoals de natuur ons dat leert
Dat lucht en zon zijn van iedereen
Die gelijkheid van ‘er is voor iedereen evenveel’
Vurig verlangen, ruimtelijke lucht, ondersteunend water en helende aarde
En de prachtige diversiteit die dat oplevert
Wij zijn als zonlicht in de kamer
Wij zijn als hart & ziel
En verbinden ons in verscheidenheid.
Zowaar de wereld rond is
Zowaar de wereld rond is
Wij de rentmeesters zijn van de aarde
Geven wij elkaar een bestemming
Wij weven onze hartslagen
Als meanderende rivieren
In tijd en eeuwigheid
Bouwen wij aan onze trouw
Veranderen grijstinten in kleuren
Zien we vriendelijkheid in onze ogen
Halen wij naar boven
Wat nog aan de oppervlakte ligt verscholen.
En mogen we zijn waar we staan.
Trouwen in tijden van Corona
Afstand houdend
dragen we elkaar
heel dichtbij
liefdevol in ons hart
als een onzichtbare draad
van voelbare verbinding.
Vrij naar het coronagedicht van Margriet Kroeze
www.coronagedicht.nl
- 1
- 2
- …
- 10
- Volgende →
