Trouwdichter
Wij vinden elkaar
Als je denkt het gevonden te hebben
Weet je al dat het niet zo is
We zijn voortdurend op zoek naar iets
Wat er al lang is
En vandaag al te zien is
Zo val je van de ene verbazing in de andere
Alleen zo vind je de liefde
Als een meertrapsraket
Lanceer ik mij naar het heden
En word ik mij bewust
Telkens het onmogelijke te proberen
Om het mogelijke te bereiken
Hier sta jij, hier sta ik
En vinden we de liefde die er is
Wij vinden elkaar
En de werelden die in ons schuilgaan
We gaan in gesprek en ontdekken
Het licht bij elkaar.
Ik moat dy noch wat freegje
Wolst my by myn namme neame
Altyd witte hoe ik hyt
Wolst altyd oan my tinke
Efkes stil stean by wa ik bin
Mei ik my feilig fiele yn dyn earmen
En hoopje datsto dat nea ferjist
Dy siere mei in blom
Dy’t dy optilt en blier makket
Kin ik dyn noas verleide mei myn swietens
Dy drage op myn hannen
Ik moat dy noch wat freegje
En sizze watsto al lang fan my wist.
In de ogen van de liefde
het is op de tweesprong
dat het vaak moeilijk kiezen is
en op de drempel
dat de twijfel zich meldt
de antwoorden liggen
zoals zo vaak wordt gezegd
zo dichtbij en bij jezelf
in de stilte van je hart
waar de een het gekozen pad
durft te verlaten
en avontuur op zich af laat komen
durft de ander het gebaande pad te laten
en te kiezen vanuit het hart
in de ogen van de liefde
ontstaat openheid en wordt toeval geboren
en wordt de wereld zo groot
als je hart kan dragen
Met bravoure & liefde
We laten het niet liggen
Durven te dromen
Maken ze waar
We hebben het druk met ons dagelijks leven
Het biedt ons veiligheid
We maken tijd voor elkaar
Voor samenzijn met anderen
We spiegelen ons in hun werelden
We denken niet hoe het geweest zou zijn
We prikken een datum
Het maakt niet uit hoe ver die datum is
We prikken, met bravoure en liefde
Als een richtlijn, en maken een plan
We zetten een stap, daarna een tweede
Wat we ook doen
Waarheen we ook gaan en
Hoelang de weg ook is
Ons samenzijn creëert een pad
Met langblijvende herinneringen.
Het gaat vast trager dan wij willen
Maar toen we niks deden
Stonden we even stil!
Bij de bron van het bestaan
Hij was er al voor haar
Zij moest hem alleen nog vinden
Zij was er al voor hem
Hij moest haar alleen nog zien staan
Toen ze elkaar eenmaal ontmoeten
Gingen zij de boer op
Ontdekten zij de onmetelijkheid van hun werelden
Zo bekend en toch een avontuur
Met hun liefde voor het leven
Voor al wat groeit, loeit en kakelt
Van de morgenstond
Tot het avondrood
Leerden zij elkaars natuur
En omarmden de aarde
Terwijl de hemel zich boven hen opende
Bij de bron van het bestaan.
De dag die komen gaat!
de trouwdatum staat op losse schroeven
wankelend als een flamingo op één poot
de locatie kan niks met aantallen
waardoor de drempel is geblokkeerd
de lijst met genodigden ligt niet langer op het bureau
verbannen door corona naar een la
de taart is nog een plaatje
zijn pak slechts omcirkeld in een magazine
van bruidsjurk passen is nog lang geen sprake
fantaseren is al wat nog kan
het perspectief is zo beperkt
de boog zo gespannen
geen blijdschap en hier en daar een traantje
met oma erbij of toch ooit niet
geen datum in het vooruitzicht
alleen verlangen naar het ja-woord van elkaar
hier sta ik dan
met mijn gedicht tot slot
geen huwelijk, geen datum of locatie
geen interview, geen akte
geen plannen over het hoe en wat
geen muziek, bruidskinderen, ringen in een doosje
niet hand in hand de trouwzaal in lopen
met verbaasde blikken vol bewondering voor het paar
geen bode die luistert naar de toespraak
stiekem mee lacht met de zaal
geen rode loper momentje
op het geluid van het carillon.
Ik kijk er enorm naar uit jullie ooit te ontmoeten,
een kers op jullie trouwdag te zetten en met mijn gepoetste hamer een klap te mogen geven
op jullie Ja-blokje!
Waar wij Wij zijn
Waar ik Ik ben
Spant het universum zich om mij heen
Waar jij Jij bent
Vult de ruimte zich met klank en kleur
Waar wij Wij zijn
Gaat ons leven stromen
Van verscholen bronnen
Naar spirituele beken
Samen vlechten wij onze gedachten
Tot een ongekende kracht
Van samen één zijn en balans
Als werden wij ergens ontboden.
De laatste zin van dit gedicht is ontleend aan de titel van een boek.
In ‘Als werden wij ergens ontboden’ houdt Miriam Van Hee het spanningsveld tegen het licht tussen het zoeken, het reizen, de afweging eropuit te gaan, en om thuis te blijven.
In bijeenzijn van eensgezindheid
Wij dansen in het donker
Op afstand van en toch dichtbij
Vinden ons eigen ritme
In de armen van ons samenzijn
We vinden vertrouwen
In wat we zien bij elkaar
Zien de schoonheid van ons verleden
En de kansen voor de toekomst
Op blote voeten in het gras
Luisteren we naar ons favoriete lied
Schuifelen in gedachten
In bijeenzijn van eensgezindheid.
Onze trap naar de hemel
Ik zag je meteen
Tussen duizend kleuren
Kwam jij tot rust
Je sprong op
En het leven veranderde in een dans
Op het licht van de zon
Jij was die stem
Die alle geluiden deed verstommen
En bracht ons bij onze trap naar de hemel
Ik kan je niet vangen
In geen enkele schildering
Noch duiden in traceerbaarheid
Wij vinden elkaar in ons hart.
De Zevende Hemel
De beachclub flonkert in het licht
En aan de voet opent zich de Zevende Hemel
Kleurrijk beschut tegen vergeten stormen en stuwende brandingen
Vieren wij ons samenzijn
Buiten de vesting langs de oever van het Eemmeer
Verlicht de zon onze zomerse idylle
Geuren en klanken lonken onze bruiloftsgasten
En hun opwinding klinkt over het water
We voelen ons thuis in dit nieuwe begin
Met jou waarvan ik houd en ik mag zijn wie ik ben
Afspraken worden gemaakt voor morgen
Als opnieuw een nazomerse dag ons wenkt
In de avondschemer als iedereen
Blote voeten woelt in het witte zand
Nemen de zwanen het meer over
Terwijl ons nieuwe leven wacht
De avond maakt zich op voor de nacht als
ook de gasten zich zullen verkleden.
In het paviljoen klinken vocalen
van plezier en odes aan het leven.
(Geïnspireerd op het gedicht van Wietse Hummel
Stadsdichter van Harderwijk)
- 1
- 2
- …
- 6
- Volgende →
