gebaar
Hart gebaar, lekker duidelijk!
Goed nieuws! Het lukt ons om het gebrek aan woorden met gebaren te compenseren. Brits onderzoek waarbij mensen een abstracte tekening moesten maken op basis van louter tekst én op basis van de combinatie tekst en gebaren, leverde in het tweede geval beter gelijkende tekeningen op dan in het eerste. Zo maakt het ook uit of je de spreker ziet, of alleen maar hoort: ook iemands gezichtsuitdrukking draagt bij aan een beter begrip.
Tijdens een trouwceremonie is dat niet anders
Een trouwambtenaar die zijn woorden ondersteunt met gebaren en gelaatsuitdrukkingen wordt beter begrepen door hun luisteraars. Dat geldt natuurlijk ook andersom als de toeschouwers ook hun communicatie gaan ondersteunen met gebaren. Mijn dochter heeft mij geleerd dat het gebaar eerder wordt opgepikt en opgevolgd dan het gesproken woord. Halt roepen is niet half zo krachtig dan het stopgebaar. En het roepen van ‘kusje’ wordt niet verstaan zonder het handgebaar als bij de kus op de binnenkant van de eigen hand die in de richting van een ander geblazen wordt. Het zogenaamde kushandje of luchtzoentje. En dan zijn er nog wel meer voorbeelden te noemen.
Het gebaar overbrugt vaak ook een afstand waarmee schreeuwen overbodig wordt. Communiceren van afstand werkt vele malen beter. Andere veel gebruikte gebaren zijn bijvoorbeeld: top, respect, opgelet, succes (vingers gekruist), vrede, liefde, aangenaam kennis te maken en oké.
Naar een bruidspaar toe is het ‘hartgebaar’ wel het meest krachtige. Boven het hoofd, voor je eigen hart, er zijn heel veel variaties. Allemaal niet mis te verstaan hartelijk bedoeld.
Het weggeven van de bruid
Het is een prachtig gebaar als vader zijn dochter weggeeft. Een traditie die ver teruggaat in de tijd. De tijd dat dochters vooral gezien werden als ‘bezit’ van hun familie. De tijd dat trouwen een soort van zakelijke transactie was tussen twee families. De familie van de bruid werd geruild voor geld, goederen en status. Er werd dus niks weggegeven, in tegendeel, er werd een afspraak nagekomen. Het weggeven van de bruid was het symbool van tevredenheid over de afhandeling en gaf tevens aan dat de familie achter het huwelijk stond.
Tegenwoordig worden bruiden nog steeds weggegeven maar dan met een totaal andere betekenis. Zelf zou ik het weggeven willen omschrijven als ‘meelopen’ en je dochter begeleiden naar haar aanstaande man. Dat heeft de vader immers zijn hele leven gedaan. Nu draagt hij zijn ‘zorg’ over aan de bruidegom en geeft daarmee tevens te kennen achter het huwelijk van zijn dochter te staan.
Mijn advies is steevast: ga het ritueel doorspreken en oefenen. Geef aan wat het voor jou betekent en bespreek ook hoe jij samen met je vader deze traditie vorm wil geven. Maak er een vader-dochter-momentje van en je zult zien, dan komt het helemaal goed.
Tot slot nog enkele tips.
Kies muziek waar op je schrijdelings kunt lopen. Bijvoorbeeld door samen een stap te doen en daarna de andere voet weer aan te sluiten. Dus stap, sluit aan. Beide met hetzelfde been beginnen maakt het af.
Verder houdt de vader zijn arm omhoog en rust de hand van de bruid op zijn arm. Prachtig toch. Maar eerst oefenen hoor.
Trouwambtenaar | Leonard Bouwhuis 