gedicht tot slot
Wherever the wind blows
Our worlds meet
In an oasis of freedom
Of boundless togetherness
Guided by the wind
We explore each other’s diversity
To be who you are without pretension
Barefoot
We make contact through Mother Earth
And fill each other’s cups
Our lives are like pillars
And carry our love
Wherever the wind blows.
De takomst temjitte
Fanôf dy earste blik
Dy earste eagopslach
It gefoel fan túskomme
Fan rêst en romte
Fan weze wa asto bist
Mei tuskenromte yn it tegearre wêzen
As twa yn ien
Op de wyn dy’t je dûnsje lit
Op in golvende see
Fan grien wuivend gers
Dêr bist tegeare mear as de som der dielen
Dêr binne wy tegeare
Gewoan tegeare
It makket net út wat
Hoe en wêr
Mar binne wy tegeare
Tegeare mei elkoar
En is de sin fan it libben
It sin hâlde yn it libben
Mei de kop derfoar
En omsjen as it nedich is
De takomst temjitte
Zowaar de wereld rond is
Zowaar de wereld rond is
Wij de rentmeesters zijn van de aarde
Geven wij elkaar een bestemming
Wij weven onze hartslagen
Als meanderende rivieren
In tijd en eeuwigheid
Bouwen wij aan onze trouw
Veranderen grijstinten in kleuren
Zien we vriendelijkheid in onze ogen
Halen wij naar boven
Wat nog aan de oppervlakte ligt verscholen.
En mogen we zijn waar we staan.
Wij dromen van thuis
Wij dromen van thuis
van heilige plaatsen.
We leven in cirkels
vol fantasie en herinnering.
In deze kring komen we thuis
alsof je een plek bereikt
om je heen kijkt en weet dat je thuis bent.
Langs weiland, haven, struinend
langs duinen en bosrand,
buigt iemand zich tussen jou en een feest
opzoek naar een eeuwig houvast, een gezicht.
Alsof je dit al kende
voor je het zag. Er geweest was
voor je er zou komen.
In de regen met jou
Dat moment
Dat ene moment
Zo lang verlangd
Zo lang gekoesterd
Doorweekt en verkleumd
Verwarmde jij mijn hart
En zo onvoorstelbaar
Vonden wij de weg omhoog
Nu delen wij onze liefde
En vormen een nieuw gezin
Met in onze harten een open deur
Voor een thuis met nieuwe herinneringen.
Onze chemie
Onze liefde voor elkaar is niet van ons
Maar van onze chemie
Onze tijd raakt nooit opgelost
Zoekt altijd naar verbinding
Een lach, een schouder, een thuis
Het kan voldoende zijn open te zijn over
Wat in ons gebeiteld zit
Dingen die niet stromen
Vinden jaren later uitkomst bij elkaar
Winter kantelt en lente volgt
Harten spreken en herinneren zich
Wat niet verloren mag gaan
Die verbinding maakt ons één
De chemie is geen garantie
Soms verandert ineens het leven door een spontane kus.
Skouder oan skouder
Asto mei dyn holle fiele kist
En mei dyn hert tinke
Dan is thús wêr dien hert is
En kinsto dysels weze wêrsto bist
Dan kin der neat fout gean
Allinne oars dan ferwachte
Dan kinsto tegearre dûnsje en boartsje
Jimme wei fine en yn it ljocht stean
Yn de tradysje fan jim âlders
Gean jim fierder, skouder oan skouder
En meitsje jimme bûtengewoan resultaat
En fiere it libben!
Trouwambtenaar | Leonard Bouwhuis 