heerenveen
Ik hou van *ting*
Heb je wel eens een symfonieorkest gezien? Die muzikanten zijn helemaal chic in pak met hun schitterende instrumenten zoals cello’s, violen enzovoort. En soms zie je helemaal achteraan een man die een triangel vasthoudt. Af en toe wijst de dirigent naar hem en dan speelt hij *ting*. Dat lijkt onbeduidend, maar in de opvatting van de componist zou er iets onvervangbaars ontbreken aan de totale schoonheid van de symfonie als die *ting* niet zou klinken.
Dat geldt ook bij de huwelijksceremonie. Alle formele zaken zijn in orde gemaakt door de medewerkers van de afdeling burgerzaken. De trouwzaal is in gereedheid gebracht door de bode. De loper is uitgerold, een vaas klaargezet voor het boeket. De trouwambtenaar heet het bruidspaar welkom, evenals de getuigen en de aanwezige familie, vrienden en collega’s. Formeel wordt het bruidspaar gevraagd of zij instemmen met de trouwbelofte en dan . . . wordt met de klap van een hamer het huwelijk bevestigd en zijn de echtelieden verbonden door het huwelijk. Hoort u al een ‘ting’?
Precies dat is wat ik wil toevoegen aan de uitvoering van de ceremonie. De ‘ting’ die de trouwplechtigheid af maakt en herinneringswaardig. Ik hou van ‘ting’.
Jij bent mijn thuis
Aan de overkant van de sloot
Verliest de kaalslag van het leven
Met een spade in de hand
Wordt het groen teruggebracht
De gele lis wint terrein
De waterlelie bloeit als nooit tevoren
Meerkoetjes dollen met hun kroost
De eendenkorf adverteert naar huurders
Als ik je had gezocht
Had ik nog lopen zoeken
En nu staat vast dat toen ik jou schetste
Ik jou al lang had gevonden
Om me heen kijkend
Weet ik dat ik thuis ben
Alsof ik dit al kende voor ik het zag
Er geweest was voor ik er zou komen
Jij bent mijn thuis
Mijn uitzicht, mijn groen
Als een open boek geschreven voor mij
Met een liefhebbende hand.
Trouwconferencier
Onlangs stelde iemand mij de vraag Waar ter wereld ik mij op mijn plek voel. Toen kwam ik op de plek waar ik als trouwambtenaar met aandacht recht kan doen aan de wensen van het bruidspaar. Toen ik nog een ukkie was, kon ik enorm uitkijken naar bruiloften. Je moet weten dat ik ben opgegroeid in een dorpscafé waar bruiloften en partijen werden gehouden. Als kind stond je dan al snel in de weg en om verder niemand van het bezige personeel voor de voeten te lopen, zocht ik mijn heil op zolder. Daar was het zogenaamde rookluik van de bruiloftszaal. Met mijn hoofd tegen de zoldervloer gedrukt, kon ik nog net een blik werpen op het podium waar de bruiloft schetsjes werden voorgedragen. Vaak kwam het niveau niet hoger dan het afdraaien van het ‘abc’ of de zogenaamde ‘snitzelbank’. Dit laatste is een zogenaamd ‘stapellied’ waarbij bijzonderheden uit het leven van het bruidspaar als het ware wordt gestapeld, steeds gevolgd door een smeuïg refrein. Niks bijzonders dus. Tot Johan Veltman zijn intrede deed als trouwconferencier. Ik drukte mijn oor bijna door de zoldervloer om maar niks te hoeven missen van deze virtuoos. Hij nam stoïcijns plaats op een barkruk, recht tegenover de spiegel waaronder het bruidspaar zat en stak dan van wal in een ‘het-kon-mij-niet-lang-genoeg-durend’ oeverloos gekabbel. Zijn optredens konden het best worden vergeleken met de sinterklaasconference van Toon Hermans. Evenals Toon kon ook Johan heel goed kijken, luisteren en voelen wat er zoal in de wereld om ons heen gebeurd. Zijn trouwconferences gingen nergens over, hij schopte er niemand mee tegen het zere been en iedereen lag dubbel omdat het zo verschrikkelijk herkenbaar is. Dat wilde ik ook gaan doen, later als ik groot zou zijn. Nu ben ik al ruim zes jaar trouwambtenaar en voel ik mij op mijn plek in een trouwzaal. Met mijn positieve energie en enthousiasme weet ik het bruidspaar en de luisteraars te boeien.
‘Si si, ja ja!’
Vorig jaar vierde Siemon de Jong zijn tv-jubileum met zijn programma Taarten met Abel. Twaalf en een half jaar bakte hij met kinderen de taart naar hun wens voor een speciaal persoon. Hij liet mij zien dat er een verschil zit tussen horen en luisteren, tussen kijken en zien, voelen of beleven. Hij leefde zich in, was nieuwsgierig en bewonderde de moed van zijn gastbakker. Ik ben een fan van Abel en keek met evenveel bewondering naar de kinderen. Ik heb heel lang gedacht dat ik op die leeftijd wilde zijn zoals anderen mij zagen, en ik heb geleerd dat door mezelf te zijn de mogelijkheden pas echt onbegrensd zijn. Abel geeft de kinderen waarmee hij een taart bakte het gevoel te kunnen zijn wie je bent en dat er geen grens aan zit in de mogelijkheden die voor je liggen. Toen ik afgelopen zomer naar de jubileumuitzending keek, werd ik herinnerd aan mijn wens. Ik appte mijn dochter. ‘Ik had bij Abel een taart willen bakken!’ Op datzelfde moment werd ik mij bewust dat ik een ‘Abel’ ben. Ik bak weliswaar geen taarten maar huwelijken. Ik heb er onderhand al ruim honderd huwelijken gesloten en mijn stijl laat zich het best typeren als een ‘trouwconferencier met humor en een vleugje ernst’.
Leonard Bouwhuis | Trouwambtenaar XL
It sil heve!
Adriana Reitsma en Gaatze de Graaf boaskje freed op in plak dêr’t noch nea in stel troud is: op de middenstip fan it Abe Lenstrastadion. Se binne supporter fan SC Hearrenfean en wolle graach op de middenstip trouwe. Stadionspeaker Jouke de Vries sil in rol spylje by de trouwerij. Hy is sûnt koart beëdige as bûtengewoan amtner fan boargerlike stân, en sil oer de lûdsynstallaasje fan it stadion de troubelofte ôfnimme. Foar De Vries is it ek in bysûnder momint: it is it earste houlik dêr’t er op dy manier by belutsen is.
Bron: Omrop Fryslân Radio | 29 maaie, 2015 – 07:53
Kinderen willen ook Ja zeggen
Kinderen krijgen bij mij een speciale plek binnen de trouwplechtigheid. Immers hun ‘ouders’ geven elkaar die dag het Ja-woord en beloven er altijd voor elkaar te willen zijn. En daar horen zij natuurlijk ook bij. Zij willen ook hun Ja-woord geven. Voor hen maak ik een ‘kinderakte’ gepimpt naar hun wens. Om te bewaren of op school te laten zien.
Het ondertekenen van de kinderakte is een bijzonder moment, een moment om nooit te vergeten!
Trouwambtenaar | Leonard Bouwhuis 