Kahlil Gibran | Over het huwelijk

Onlangs nam een vriendin van de bruid het woord tijdens de huwelijksceremonie. Ze vroeg of ze iets mocht voorlezen van de Libanese schilder en dichter Kahlil Gibran. Het betrof zijn visie over het huwelijk zoals hij dit omschreven heeft in zijn bekendste verhaal ‘De Profeet’. Ik was even vergeten dat hij bij vele gelegenheden als inspiratiebron wordt gebruikt en dus ook bij een trouwceremonie. Vandaar hier zijn lezing.

Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je voor immer zijn.
Jij zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.
Ja, je zult zelfs tezamen zijn in Gods stille herinnering.
Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamenzijn.

Laat de winden des hemels tussen je dansen.

Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.

Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.

Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw.