je eigen trouwambtenaar
Het weggeven van de bruid
Het is een prachtig gebaar als vader zijn dochter weggeeft. Een traditie die ver teruggaat in de tijd. De tijd dat dochters vooral gezien werden als ‘bezit’ van hun familie. De tijd dat trouwen een soort van zakelijke transactie was tussen twee families. De familie van de bruid werd geruild voor geld, goederen en status. Er werd dus niks weggegeven, in tegendeel, er werd een afspraak nagekomen. Het weggeven van de bruid was het symbool van tevredenheid over de afhandeling en gaf tevens aan dat de familie achter het huwelijk stond.
Tegenwoordig worden bruiden nog steeds weggegeven maar dan met een totaal andere betekenis. Zelf zou ik het weggeven willen omschrijven als ‘meelopen’ en je dochter begeleiden naar haar aanstaande man. Dat heeft de vader immers zijn hele leven gedaan. Nu draagt hij zijn ‘zorg’ over aan de bruidegom en geeft daarmee tevens te kennen achter het huwelijk van zijn dochter te staan.
Mijn advies is steevast: ga het ritueel doorspreken en oefenen. Geef aan wat het voor jou betekent en bespreek ook hoe jij samen met je vader deze traditie vorm wil geven. Maak er een vader-dochter-momentje van en je zult zien, dan komt het helemaal goed.
Tot slot nog enkele tips.
Kies muziek waar op je schrijdelings kunt lopen. Bijvoorbeeld door samen een stap te doen en daarna de andere voet weer aan te sluiten. Dus stap, sluit aan. Beide met hetzelfde been beginnen maakt het af.
Verder houdt de vader zijn arm omhoog en rust de hand van de bruid op zijn arm. Prachtig toch. Maar eerst oefenen hoor.
Trouwconferencier
Onlangs stelde iemand mij de vraag Waar ter wereld ik mij op mijn plek voel. Toen kwam ik op de plek waar ik als trouwambtenaar met aandacht recht kan doen aan de wensen van het bruidspaar. Toen ik nog een ukkie was, kon ik enorm uitkijken naar bruiloften. Je moet weten dat ik ben opgegroeid in een dorpscafé waar bruiloften en partijen werden gehouden. Als kind stond je dan al snel in de weg en om verder niemand van het bezige personeel voor de voeten te lopen, zocht ik mijn heil op zolder. Daar was het zogenaamde rookluik van de bruiloftszaal. Met mijn hoofd tegen de zoldervloer gedrukt, kon ik nog net een blik werpen op het podium waar de bruiloft schetsjes werden voorgedragen. Vaak kwam het niveau niet hoger dan het afdraaien van het ‘abc’ of de zogenaamde ‘snitzelbank’. Dit laatste is een zogenaamd ‘stapellied’ waarbij bijzonderheden uit het leven van het bruidspaar als het ware wordt gestapeld, steeds gevolgd door een smeuïg refrein. Niks bijzonders dus. Tot Johan Veltman zijn intrede deed als trouwconferencier. Ik drukte mijn oor bijna door de zoldervloer om maar niks te hoeven missen van deze virtuoos. Hij nam stoïcijns plaats op een barkruk, recht tegenover de spiegel waaronder het bruidspaar zat en stak dan van wal in een ‘het-kon-mij-niet-lang-genoeg-durend’ oeverloos gekabbel. Zijn optredens konden het best worden vergeleken met de sinterklaasconference van Toon Hermans. Evenals Toon kon ook Johan heel goed kijken, luisteren en voelen wat er zoal in de wereld om ons heen gebeurd. Zijn trouwconferences gingen nergens over, hij schopte er niemand mee tegen het zere been en iedereen lag dubbel omdat het zo verschrikkelijk herkenbaar is. Dat wilde ik ook gaan doen, later als ik groot zou zijn. Nu ben ik al ruim zes jaar trouwambtenaar en voel ik mij op mijn plek in een trouwzaal. Met mijn positieve energie en enthousiasme weet ik het bruidspaar en de luisteraars te boeien.
‘Si si, ja ja!’
Vorig jaar vierde Siemon de Jong zijn tv-jubileum met zijn programma Taarten met Abel. Twaalf en een half jaar bakte hij met kinderen de taart naar hun wens voor een speciaal persoon. Hij liet mij zien dat er een verschil zit tussen horen en luisteren, tussen kijken en zien, voelen of beleven. Hij leefde zich in, was nieuwsgierig en bewonderde de moed van zijn gastbakker. Ik ben een fan van Abel en keek met evenveel bewondering naar de kinderen. Ik heb heel lang gedacht dat ik op die leeftijd wilde zijn zoals anderen mij zagen, en ik heb geleerd dat door mezelf te zijn de mogelijkheden pas echt onbegrensd zijn. Abel geeft de kinderen waarmee hij een taart bakte het gevoel te kunnen zijn wie je bent en dat er geen grens aan zit in de mogelijkheden die voor je liggen. Toen ik afgelopen zomer naar de jubileumuitzending keek, werd ik herinnerd aan mijn wens. Ik appte mijn dochter. ‘Ik had bij Abel een taart willen bakken!’ Op datzelfde moment werd ik mij bewust dat ik een ‘Abel’ ben. Ik bak weliswaar geen taarten maar huwelijken. Ik heb er onderhand al ruim honderd huwelijken gesloten en mijn stijl laat zich het best typeren als een ‘trouwconferencier met humor en een vleugje ernst’.
Leonard Bouwhuis | Trouwambtenaar XL
Trouwambtenaar | Leonard Bouwhuis 